Μάριος Γκόλιας
Αν ένα παιδί ζει στην κριτική, μαθαίνει να καταδικάζει. Αν ένα παιδί ζει στην εχθρότητα, μαθαίνει να τσακώνεται. Αν ένα παιδί ζει στην γελοιοποίηση, μαθαίνει
Μικρό μου ρόδο πάλευες πάντοτε μόνο μέσα στη φωτιά και είχες ανάμεσα στα πέταλά σου ένα που δεν το άγγιζε η φθορά κι είχες ανάμεσα
Δεν θα σου ευχηθώ να έχεις μια υπέροχη χρονιά όπου όλα είναι καλά. Αυτή είναι μια σκέψη ουτοπική, παιδιάστικη και φαντασιακή.
Σου εύχομαι να είσαι ευτυχισμένος σε όποια συνθήκη κι αν πρέπει να ζεις.
Ας είναι η ευτυχία ο τρόπος, όχι ο στόχος…
σε τούτη την διαστολική συμμετρική κίνηση πάνω στη σφαίρα του κόσμου, απλώνουμε τα χέρια και δεν φτάνουν πια στον άλλο… δεν κόντυναν τα χέρια μας, εμείς αλλάζουμε θέση… κάθε μέρα, κάθε χρονιά όλο και περισσότερο…
Θέλω να μάθω αν θα σταθείς στο κέντρο της φωτιάς μαζί μου και δε θ’ αποτραβηχτείς.
Θέλω να μάθω τι σε στηρίζει από μέσα σου όταν όλα τα’ άλλα καταρρέουν.
Θέλω να μάθω αν μπορείς να είσαι μόνος με τον εαυτό σου κι αν στ’ αλήθεια ευχαριστιέσαι την παρέα που σου κρατάς στις άδειες στιγμές.
Αναρωτιέμαι…
Όσο μεγαλώνει κανείς, όσα περιέχει ‘ακριβαίνουν’ ή ‘φτηναίνουν’;
…όσα τοποθέτησε κάποτε σε κάποιες ‘περίοπτες’ θέσεις, είναι ακόμα εκεί ή έχουν εξαφανιστεί προ καιρού;
Και με τους ανθρώπους… τι γίνεται με τις σχέσεις;… γίνονται ‘ακριβότερες’ ή ‘φτηναίνουν’ κι αυτές;
Είχα
Ένα περίεργο όραμα
Ο Ιησούς
Αιμόφυρτος
Κατέρχεται απ’ το Σταυρό
Βαδίζει ανάμεσα στους έκπληκτους στρατιώτες
Πλησιάζει τη μητέρα Tου…
ξέρεις κάτι;
θέλω να σου μιλήσω αλλά φοβάμαι…
φοβάμαι μήπως άθελα σου με τραυματίσεις περισσότερο με τα λόγια σου.
φοβάμαι μήπως τρομάξεις από το σκοτάδι μου περισσότερο από μένα τον ίδιο.
όμως παρότι φοβάμαι έχω τον τρόπο να σου μιλήσω.
τί χρειάζομαι;
την παρουσία σου, την διαθεσιμότητα σου, την προσοχή σου, το εγκάρδιο βλέμμα σου, την ευγενική σου χειρονομία…
κι εγώ θα σου ψυθυρίσω για τα μύχια της ψυχής μου…
